Doping in de Tour de France en in de politiek

De Tour is gepasseerd, maar ik wil toch nog iets kwijt over de doping in het wielrennen. Fietsen is iets mooi. Een met de natuur, geconfronteerd met jezelf en je eigen limieten en vergankelijkheid overwin je heuvel na heuvel, obstakel na obstakel.
Doping is iets vies. Het is bedriegen, het hoort niet.

De organisatoren van de Tour de France moeten beseffen dat ze door het zo hoog leggen van de lat, het afdwingen van onmenselijke prestaties, eigenlijk het bedrog ook aanmoedigen. Als de beloning groot is, is de verleiding om te bedriegen ook groter.

Stel nu dat ik tegen Guy zou moeten strijden in één of andere "gentlemensrace", zoals mijn goede vriend Roger De Vlaeminck af en toe. De verleiding zou bij Guy en mij zeer groot zijn om EPO of andere vuiligheid te nemen, of bloeddoping te laten toepassen, om toch maar te winnen van elkaar. Het publiek laat zich toch zo makkelijk beïnvloeden door het succes van de winnaar.

Ik zou dan wel heel goed moeten weten van wie dat bloed kwam, want liberaal of socialistisch bloed zou ik niet dulden in mijn aderen. 't Zou toch van een rasechte CD&V'er moeten komen. En van een gezonde, een zonder overgewicht bij voorbeeld 't Wordt al niet makkelijk meer.

Maar de vraag stelt zich niet want ik heb gewonnen op 10 juni. Guy mag wat mij betreft nog meeracen in het peloton, maar aan kop of ontsnappen zal ik niet dulden. Ie moet nu z'n plaats kennen.